از صائب تبریزی      قرن یازده  

می رسد هر دم به من از چرخ،آزاری جدا             می خلد در دیده ی من هر سر خاری جدا

از متاع عاریت بر خود دکانی چیده ام                  وام خود خواهد ز من هر دم طلبکاری جدا

تا شدم بی عشق،می لرزم به جان خویشتن           هیچ بیماری نگردد از پرستاری جدا

چون گنه کاری که هرساعت ازاوعضوی بُرند         چرخ سنگین دل کندهردم زمن یاری جدا

تکیه بر پیوند جسم و جان مکن صائب که چرخ        این چنین پیوندها گردست بسیاری جدا

از فریدون مشیری

دل من دیر زمانی است که می پندارد:

«دوستی» نیز گلی است؛

مثل نیلوفر و ناز،

ساقهٔ ترد ظریفی دارد.

بی گمان سنگدل است آنکه روا می دارد.

جان این ساقهٔ نازک را

     دانسته بیازارد!  

   ****  

در زمینی که ضمیر من و توست،

از نخستین دیدار،

هر سخن،هر رفتار،

دانه هایی است که می افشانیم.

برگ و باری است که می رویانیم

آب و خورشید و نسیمش «مهر» است 

گر بدان گونه که بایست به بار آید،

زندگی را به دل انگیزترین چهره بیاراید.

آنچنان با تو در آمیزد این روح لطیف،

که تمنای وجودت همه او باشد و بس.

بی نیازت سازد،از همه چیز و همه کس.

****      

زندگی، گرمی دلهای به هم پیوسته ست

تا در آن دوست نباشد همه درها بسته است.

**** 

در ضمیرت اگر این گل ندمیده است هنوز،

عطر جان پرور عشق

گر به صحرای نهادت نوزیده است هنوز

دانه ها را باید از نو کاشت.

آب و خورشید و نسیمش را از مایهٔ جان

خرج می باید کرد.